درب دو لنگه باز!!

قال الاستاذ: خداوند قدر مشترک هدایت «هُدیً لِلناس» را به همه عطا کرده است، چه درباره کتاب های تشریع و چه درباره کتاب های تکوین، «وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا، فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا» را به همه داد، قرآن را هم که «هُدیً لِلنّاس» و «ذِکری لِلبَشَر» و «نَذیرا لِلعالَمین» است برای همه قرار داد، این هدایت ابتدایی و تکوینی و تشریعی است که خدای سبحان نسبت به همه اعمال کرده است، اما اگر کسی «وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا» با داشتن همه این راه های هدایت کج راهه و بیراهه برود و راه دیگران را هم ببندد، خدای سبحان مدتها به او مهلت می دهد، دعوت می کند، راه توبه و انابه و بازگشت را باز می گذارد بلکه برگردد.

 اگر چنانچه او تمام صحنه قلب خود را سیاه کرد و هیچ راهی برای توبه باز نگذاشت و در توبه را عمدا به روی خود بست، با آن بیان نورانی امام سجاد سلام الله علیه در صحیفه سجادیه؛ «أنت الذی فَتَحتَ لِعِبادِکَ باباً إلی عَفوِکَ و سَمَّیتَه التَوبَةَ و قُلتَ توبوا إلی الله» این در را با دو لنگه اش  به روی بندگان باز کرد ولی اگر کسی عمدا هر دو لنگه در را ببندد از آن به بعد برابر آیه دوم سوره فاطر با او عمل می شود؛ «مَّا یَفْتَحِ اللَّـهُ لِلنَّاسِ مِن رَّحْمَةٍ فَلَا مُمْسِکَ لَهَا وَمَا یُمْسِکْ فَلَا مُرْسِلَ لَهُ مِن بَعدِه»؛ ما نسبت به یک عده ای که عقل و فطرت و وحی و نبوت را محترم شمردند و به راه آمدند یک فیض جدیدی اعمال می کنیم و در رحمت را به روی ایشان باز می کنیم و هیچ کس هم نمی تواند آن را ببندد اما کسی که با داشتن همه حجت های درون و بیرون تمام راه ها را به روی خود بست، ما در توبه را به روی او باز کردیم اما او به سوء اختیار خود بست دیگر فیض خود را از او می گیریم، ما کاری نمی کنیم، او را به جهنم هُل نمی دهیم، از راه مستقیم بیرون نمی بریم فقط فیض خاصمان را می گیریم و او را به حال خودش رها می کنیم و انسان اگر به حال خود رها شود، شهوت و غضب در بخش عمل و وهم و خیال در بخش نظر باقی می ماند و یک چنین انسانی هم سقوط می کند، انسان تا نفس می کشد راه توبه باز است حتی نسبت به مرتد، البته حکم فقهی مرتد سرجای خود هست اما راه کلامی آن باز بوده و قابل بخشش است.