شاید قصد نمازگزار از آوردن متکلم مع الغیر «نعبد» در هنگام قرائت سوره حمد در نماز یکی از این وجوه باشد:
الف. نمازگزار نیز در صف سایر موجوداتی قرار دارد که خداوند را عبادت می کنند؛ زیرا خداوند تبارک و تعالی پروردگار جهانیان است که همه آنها پروردگار واحد خویش را می پرستند.
ب. نمازگزار نیز در مجموعه نمازگزارانِ راکع و ساجد است، کسانی که خدا به ما دستور داده با آنان باشیم، چنان که فرمود: (و ارکعوا مع الرّاکعین).
ج. نمازگزار، همراه قلب و سایر اعضا و جوارح درونی و بیرونی که همه به پیشوای خویش، یعنی عقل قاهر اقتدا کرده و همگی خداوند متعال را عبادت می کنند؛ زیرا انسان مؤمن به تنهایی، خود جماعتی است، چنان که مجلسی اول (قدس‌سره) نیز به این نظر رسیده است.
به هر تقدیر، سالک در طیّ راه عبادتی که بنده میتواند به وسیله آن به مولی برسد و معقول او مشهود گردد، نیازمند به کمک است و چون ربوبیت منحصر به خداوند متعالی است، کسی جز خدا نمیتواند کمک کار او باشد؛ از این رو در مناجات میگوید: (إیّاکَ نَستعین)؛ فقط از تو کمک میجوییم. با تقدیم کلمه هایی که مقدم شدن آنان افاده حصر می کند.