شیعه، نه ظلم می کند و نه ظلم می پذیرد ، انسان حسینی منش، نه ستم می کند و نه ستم می پذیرد. این که عده
ای به فکر ظلم کردن یا ظلم پذیری هستند برای آن است که خوی حسینی در آنها
نیست وگرنه شیعهٴ خاص حسین بن علی (علیهماالسلام) نه ظلم می کند و نه ظلم
میپذیرد. آن کسی که ظلم پذیر است اموی مسلک است چنانکه ظالم هم اموی
صفت است، هر چند که زمزمهٴ «یا حسین» بر لب داشته باشد.
و در قیامت که
هر کسی را به نام زمامدارش صدا می زنند: ﴿یوْم ندْعوا کلَّ أُناسٍ
بإمامهم﴾، شخص ستمگر در صف امویان شرکت می کند.
لذا اگر انسان بخواهد بفهمد که راهیِ راه حضرت حسین بن علی(علیهما السلام) است یا راهیِ راه امویان، باید ببیند که در او خوی ستمپذیری یا سلطه گری وجود دارد یا نه. اگر گرایش به این خصلتهای زشت را در خود دید باید در اخلاق خود تجدیدنظر کند.
این که سفارش فراوان به اشک ریختن و عزاداری کردن نموده اند برای آن است که اشک بر شهید اشتیاق به شهادت را به همراه دارد، خوی حماسه را در انسان زنده و طعم شهادت را در جان او گوارا میگرداند.
سرّ
این که سفارش کرده اند هر روز زیارت عاشورا بخوانید و نسبت به
اهلبیت(علیهم السلام) تولّی داشته و بر آنان صلوات و درود بفرستید و از
دشمنانشان تبرّی بجویید، برای آن است که طرز فکر معاندان ایشان منفور شود
وگرنه هماکنون سخن از معاویه و یزید نیست تا آنها را لعنت کنیم. نام و یاد
آنها رخت بربسته و قبرشان نیز زبالهدانی بیش نیست، الآن سخن از فکر و راه
یزید و یزیدیان عصر است.