عقل در مکتب وحی، نیرویی است که با آن خدا پرستیده شود و بهشت به دست آید: «العقل ما عبد به الرَّحمان و اکتسب به الجنان».
عکسِ نقیضش آن است که اگر چیزی با آن خدا عبادت نشد و بهشت به دست نیامد، عقل نیست،
چنانکه قرآن می فرماید: (ومَن یَرغَبُ عَن مِّلَّةِ إبراهیم إلاّمَن
سَفِهَ نَفسَه)؛ کسی که از روش حضرت خلیل حق فاصله بگیرد، سفیه است نه
عاقل. البته سفیه غیر از دیوانه است؛ ولی از جهتی در مقابل عاقل قرار دارد. بر
این اساس، اگر فرد یا جامعه های قصد عبادت خدا و کسب بهشت را نداشته
باشند، هر چند به ظاهر متمدّن و پیشرفته و با سواد باشند، در باطن، جامعه
های سفیه هستند و اگر این «سَفَه» در دنیا پوشیده بماند، در قیامت که ظرف
ظهور حقایق است، آشکار می گردد.