رفاه اقتصادی جامعه

قال الاستاذ:

 اختلال جامعه، در گردش نادرست ثروت است: ثروت همانند رودخانه ای پرآب است که در جامعه جاری است؛ اگر کسی از جریان آن جلوگیری کند، بیش از نیاز خود نمی تواند بردارد؛ ولی حیات دیگران را به خطر می اندازد وچنانچه خودش استفاده ودیگران را نیز از آن بهره مند کند به جامعه نشاط وسازندگی وطراوت می بخشد.

 اسلام سرمایه دارانی را که اهل اسراف، تبذیر، بخل واکتناز نیستند وبه دارایی خویش تظاهر نمی کنند وآن را مایه فخر ومباهات نمی دانند، امانتداران جامعه می داند. فطرت جامعه نیز پذیرای سرمایه وچنین سرمایه داران امین  است و اعتراض وشورش مردم محروم هم برای تفاوت های جزئی آن ها با ثروتمندان در خوراک، پوشاک ، مسکن و وسیله نقلیه نیست، بلکه پرخاش های آنان بر اثر تبعیض های نابجا وفخرفروشی ها وتظاهربه ثروت سرمایه داران است واینکه توده مردم همیشه کسری بودجه دارند وسرمایه سالاران از مصادیق (الذی جمع مالا وعدده *یحسب ان ماله اخلده)هستند.

اینگونه صفات رذیله،  هم نظام اقتصادی را فلج می کند وهم مردم را ضدّ سرمایه داران می شوراند، از این رو ثروت های کلان یا باید به دست شرکت های سهامی برگرفته از توده مردم باشد؛ یا به دست افرادی امین که از هوش کلان اقتصادی برخوردار بوده واهل شهرت وجاه طلبی ، تظاهر به ثروت، اسراف، تبذیر یا هوس های دیگر نیستند. رفاه اقتصادی جامعه در دو عنصر محوری دورمی زند :

 1- کوشش در تولید کالاهای لازم.

 2- قناعت در مصرف.