مهد کودک وخانه سالمندان

قال الاستاذ:

انسانی که می‏ خواهد مظهر خداوند در امامت رحمت و رهبری رأفت شود یا خواهان پیروی پیامبر رحمت باشد و به اسوه بودن عاطفه فتوای علمی و عملی دهد، باید رأفت را که یک مطلب وجدانی و یافتنی است و نه گفتنی و سفارشی، در حیات خویش تجربه نماید. راستی! چه کسی باید محبّت و رحمت و عاطفه را در گوش و جان انسان زمزمه کند؟ در پاسخ باید گفت: جز خانواده که جامعه‏ای کوچک است و تربیت صحیح آن در پرورش مدیران کارآمد اثر بسزایی دارد، هیچ کانونی نمی‏تواند این مسئولیت بزرگ را بردوش گیرد؛ ازاین‏رو تکویناً چنین پیش‏بینی شده است که یک زن به عنوان مظهر مهر و مجلای رأفت، آهنگِ گیرای همنوایی و هم‏آوایی، هماهنگی، انسجام، انثناء، انعطاف و گذشت را با حضور خود گوشنواز و دلپذیر کند. پدر و مادر دو عنصرند که هیچ یک به تنهایی نمی ‏توانند مظهر ربوبیت الهی باشند، لکن از نکاح این دو تا اندازه‏ای یک مظهریت پذیرفتنی پیدا می‏شود؛ یکی منشأ رحمت و رأفت و دیگری مظهر شدّت و صلابت می‏گردد و از نکاح و ازدواج این دو گرمی خانواده پدید می‏آید و در پناه قدرت و شدت پدر و عطوفت و رحمت مادر، کودک تربیت الهی می‏ یابد و خلیفة الله می‏شود.

رحمت امری ذوقی و چشیدنی است؛ نه گفتنی و شنیدنی و نیز جزو درسهای حوزه و دانشگاه نیست تا انسان با درس خواندن رئوف و مهربان شود؛ بلکه رحمت چشیدنی و هنر و فن است که انسان در چند سال، مخصوصاً هفت سال اول زندگی لحظه به لحظه آن را می‏چشد. کسی که در دوران نوزادی و کودکی خود طعم گوارای مهر را نچشیده است، در میانسالی پدر و مادر کهنسال خود را در خانه سالمندان اسکان می‏دهد و از پیامد آن هراسی ندارد. پدر و مادری که کودک خود را از عطوفت و مهر و گرمی خانواده محروم نموده، او را به مهد کودک می‏سپارند، کودک آن دو نیز در بزرگسالی پدر و مادر خود را به خانه سالمندان می‏سپرد؛ زیرا با محبت و رأفت تربیت نشده و رحمت در روح او تزریق نشده و از آن تغذیه ننموده و آن را نچشیده است

عاطفه برای کودک به اندازه تغذیه ضروری است؛ چنان‏که رأفت برای سالمندان، گذشته از نیاز غذایی آنها، در حدّ یک داروی روحی لازم است و جامعه‏ای که زن را با مرد برابر می‏ شمرد، در حقیقت، سهم عاطفه و رأفت را پای‏مال می‏کند و آغاز مهد کودک به فرجام خانه سالمندان می‏ انجامد.