خداوند می فرماید: در درون بسیاری از مؤمنان، شرک ظریفی
رخنه کرده است. برای اینکه خودشان را صاحب نظر می دانند و گویا از آینده و
گذشته باخبر هستند، در حالی که نه از گذشته باخبرند و نه از آینده. اگر کسی
بگوید که من خودم زحمت کشیدم، این تفکّر قارونی با شرک همراه است؛ که خیلی
از ما در حوزه و دانشگاه و جاهای دیگر به این مسئله مبتلا هستیم.
این
همان شرکت ضعیف است و آنکه می گوید «إِنَّمَا أُوتِیتُهُ عَلَى عِلْمٍ
عِندِی» یعنی من خودم زحمت کشیدم چون عالم بودم؛ خود را می بیند نه خدا را.
اما کسی که می گوید «الهی ما بِنا مِنْ نِعْمَةٍ فَمِنْک» موحّد می شود.
بسیاری
از ما، گرفتار شرک رقیق هستیم و اگر از این شرک نجات پیدا کردیم و موحد
شدیم، راحت زندگی می کنیم. نه بیراهه می رویم و نه راه کسی را می بندیم.