قال الاستاذ : عمده در این آیه تعبیر از «جاء بالحسنة» است، نفرمود اگر کسی کار خوبی کند چنین میشود، بلکه باید به قدری آن کار خوب را حفظ کند تا در قیامت در دستش باشد. اینکه امام رضوان الله علیه میفرمود معیار حال فعلی افراد است، در قیامت هم معیار حال فعلی افراد در آنجا است، میگویند چه آوردهای نه آنکه چه کردهای، خیلیها کار خوبی کردهاند ولی آن را به بدی مبدل ساختهاند، معیار این است که انسان حسنهای انجام دهد، به آن رغبت داشته باشد، از آن محافظت کند و وقتی وارد صحنه قیامت شد آن حسنه را در دست داشته باشد و این کار آسانی نیست، انسان باید همه اعمال را لله انجام دهد و مواظب باشد چیزی کم نیاورد.
انسان نباید به وسیله سیئات و ندامتهای بعدی حسنه را از بین ببرد و بگوید چرا ما این کار را کردیم، اگر کسی چهار تا کار خلاف و چهار تا ضعف دید نباید بگوید چرا برای جبهه و انقلاب زحمت کشیدیم، اگر انسان کار را برای رضای خدا کرد، با خلاف کردن دیگران که پشیمان نمیشود. کسی که برای رضای خدا زحمت بکشد، مزدش که علوم الهی است را فرا میگیرد و این علم هم حافظ اوست، اگر هم عدهای حرفی بزنند و یا حادثهای هم پیش بیاید به خاطر این است که دنیا غیر از این نیست، دنیا مجموعهای از این تلخی و شیرینیها و به تعبیر عطار، فرازها و فرودها است.