ماه شعبان مده از دست قدح کاین خورشید

قال الاستاذ: 

قال الاستاذ: مستحضرید هر کسی برای خود یک سالی دارد کشاورزان معمولاً اول سالشان اول پاییز است یعنی درو می‌کنند و سود و زیان کِشت و زرعشان را مشخص می‌کنند, برخی‌ها هم اول سالشان فروردین است آنها که می‌خواهند بالنده باشند مثل گیاه زندگی کنند معمولاً کسانی که در حدّ حیات گیاهی هستند اول سالشان فروردین است رشد می‌کنند جامه خرّم در برمی‌کنند سال تازه دارند اما کسانی که در مسائل اخلاقی کار می‌کنند اول سالشان ماه مبارک رمضان است لذا ماه شعبان آخر سال اخلاقی اینهاست در آخر سال نظیر اینکه نزدیک امتحانات کنکور می‌شود انسان چگونه تلاش و کوشش می‌کند مطالعه کند و حضور ذهن داشته باشد, اینها که سال اخلاقی دارند تمام تلاش و کوشش آنها این است که در این ماه شعبان بدهکاری‌هایشان را بدهند حقّ‌الله دارند حقّ‌الناس دارند توبه‌ای باید بکنند واجبی ترک کردند حرامی مبتلا شدند تمام این دِیْن‌های حقّ‌اللهی و حقّ‌الناسی را در ماه شعبان بدهند که وقتی اول سال فرا می‌رسد اینها با سود همراه باشند آنهایی که بر اساس این معیارها کار می‌کنند تقویم‌های اینها و کتابهایشان از اول ماه مبارک رمضان شروع می‌شود که ماه شعبان می‌شود آخرین ماه از ماه‌های سال بخش‌هایی از کتاب‌های مرحوم ابن طاووس و اینها از همین قبیل است برخی‌ها تاریخشان اول محرم است یا اول فروردین است یا اول پاییز است اما آنها که در مسائل اخلاقی کار می‌کنند اول سالشان ماه مبارک رمضان است لذا ماه شعبان را با تلاش و کوشش و ناله و ضجّه می‌گذرانند که بدهکار نباشند. اینکه این بزرگوار گفت:
ماه شعبان مده از دست قدح کاین خورشید  
از نظر تا شب عید رمضان خواهد شد [حافظ]
همین است یعنی الآن ماه شعبان, آخر سال است یازده ماه گذشت این ماه آخر سال است آخرین ماه است اگر بخواهی چیزی بنوشی بنوش وگرنه ماه مبارک رمضان که آمد ماه مبارک رمضان ماه کار است ماه جایزه نیست شب و روز این ماه مبارک رمضان را باید تلاش و کوشش کنی تا شب عید رمضان یعنی شب عید فطر که شد و روز عید رمضان یعنی عید فطر که شد آنجا به عنوان لیلةالجوائز یا یوم‌الجوائز چیزی به تو بدهند وگرنه ماه مبارک رمضان ماه کار است ماه رفتن است نه ماه جایزه گرفتن, «ماه شعبان مده از دست قدح کاین خورشید» این خورشید وصال این جام دادن این جایزه دادن اگر ماه شعبان نصیب تو نشد ماه مبارک رمضان نصیبتان نمی‌شود ماه مبارک رمضان باید بدوید تا در شب عید رمضان چیزی به شما بدهند ماه کار است نه ماه وصال. «ماه شعبان مده از دست قدح کاین خورشید» این خورشید وصال «از نظر تا شب عید رمضان خواهد شد» ماه مبارک رمضان ماه کار است البته انسان از کار کردن و عبادت کردن لذّت می‌برد ولی لذّت دیدار و لذّت وصال چیز دیگری است اگر شب عید رمضان شد روز عید رمضان شد روز عید فطر شد آن وقت می‌گویند:
روز عید است و من امروز در آن تدبیرم
  که دهم حاصل سی روزه و ساغر گیرم [حافظ]
آن روز, روزه جایزه است که چیزی به آدم می‌دهند, بنابراین ما اگر به آن حد نرسیدیم لااقل این یک ماه را که نزدیک است سال قبلی تمام بشود بررسی کنیم دِیْن و حقّ‌الله و حقّ‌الناس و نقص‌ها و قصورها و تقصیرها را ترمیم بکنیم.