دعای معنا دار حضرت استاد

قال الاستاذ:  اگر کسی ـ ان‌شاءالله ـ اهل قرآن بود پیام قرآن این است که با یک دست ما را با برهان آشنا می‌کند با دست دیگر با عرفان هم راه عقل را و هم راه قلب را می‌گشاید آن وقت انسان راحت می‌رود فرمود: ﴿ادْعُوا رَبَّکُمْ﴾ اما ﴿تَضَرُّعاً﴾ شما می‌بینید در دعای کمیل وجود مبارک حضرت امیر(سلام الله علیه) دارد که ما بالأخره با دشمن درونی یعنی شیطان باید بجنگیم, جنگ هم که بدون سلاح نمی‌شود انسانی که مسلّح نیست که نمی‌تواند بجنگد بهترین اسلحه در جنگ با هوس درون و وسوسه ابلیس همان اشک است «و سلاحه البکاء»  خب کسی که اهل ناله نیست مسلّح نیست این همه‌اش می‌خندد همه‌اش خوشحال است خب این اسلحه ندارد وقتی اسلحه نداشت شیطان بر او مسلّط می‌شود آن که اهل ناله است مسلّح است این در دعای نورانی کمیل بود, در دعای ابوحمزه ثمالی هم وجود مبارک امام سجاد(سلام الله علیه) از ذات اقدس الهی مسئلت کرد خدایا کمک بکن که من اشک بریزم «و أعنّی بالبکاء» می‌بینید بعضی‌ها ولو در مجلس سیّدالشهداء(سلام الله علیه) هم باشند حالت گریه ندارند چون عمری را با خنده گذراندند خب اینها مسلّح نیستند آن وقت به اندک چیزی تسلیم شیطان می‌شوند وجود مبارک امام سجاد در این دعای ابوحمزه ثمالی به ما آموخت به خدا عرض کنیم خدایا کمکی بکن که من اهل ناله باشم.  پس این گریه یک سرمایه است این سرمایه را انسان باید به پای دوست بریزد فرمود انسانی که اهل اشک است تسلیم دشمن نمی‌شود نه دشمن درون نه دشمن بیرون که ما همه امیدواریم ذات اقدس الهی با عنایتش با همه ما رفتار بکند و توفیقی عطا کند که هم با براهین, مسئله توحید برای ما حل بشود هم با اشک و ناله و آه و دعای قلبی این فضیلت الهی نصیب ما بشود تا ما عبد صالح او باشیم!