اعطا با دو دست

قال الاستاذ: افراد از نظر تقرّب به خدای سبحان دو قسم‌اند. خدای سبحان خود را به همه ما نزدیک معرفی کرد ولی افراد از نظر تقرّب به خدای سبحان دو قسم‌اند بعضی نزدیک‌اند بعضی دور، آنها که نزدیک‌اند مقرّبان‌اند آنها که دورند با اینکه خدا به آنها نزدیک است مع‌ذلک ﴿یُنَادَوْنَ مِن مَکَانٍ بَعِیدٍ﴾، قُرب و بُعد معنوی نظیر قرب و بعد مادی نیست، قرب و بُعد مادی اضافه متوافقةالأطراف است یعنی اگر الف به باء نزدیک بود باء هم به الف نزدیک است ولی در قرب و بعد معنوی ممکن است متخالفةالافراد باشد یعنی الف به باءنزدیک باشد ولی باء از الف دور باشد چون فاصله زمانی و زمینی و امثال ذلک نیست.

خداوند در قرآن اصلی را بیان کرد و آن اصل این است که انسان دارای یک هویّت کریمانه است. نشان این اصل آن است که در جریان تبیین خلقت که به شیطان فرمود چرا سجده نکردی در برابر کسی که من او را با دو دستم خلق کردم ﴿لِمَا خَلَقْتُ بِیَدَیَّ﴾ با اینکه ذات اقدس الهی منزه از دست است فرمود من انسان را با دو دست خلق کردم .
 
در روایت آمده که خداوند فرمود من اگر چیزی را بخواهم به بندگانم بدهم با دو دست می‌دهم یعنی هم فراوان، هم با احترام، اگر ما خواستیم چیزی را به کسی بدهیم خواستیم او را تکریم کنیم با دو دست عطا می‌کنیم خدا وقتی چیزی را به بندگانش عطا می‌کند با احترام عطا می‌کند نه با تحقیر نه با منّت گذاشتن، منّت‌های الهی تنها درباره فرستادن انبیاست ، این همه نعمت‌هایی را که خدا به ما داد و می‌دهد هرگز از آنها به عنوان منّت یاد نکرده است .

ما موظفیم که این کرامت را حفظ کنیم اینها برای ما نیست ، آبروی مؤمن امانت اوست ، مثل مال نیست که هر جا بخواهد صرف کند ، مرحوم کلینی(رضوان الله علیه) از اهل بیت نقل کرد که فرمودند: خداوند مؤمن را آزاد آفرید اما به او اجازه نداد که آبروی خودش را ببرد، خودش را ذلیل و فرومایه کند. آبروی ما مثل مال نیست که هر جا بخواهیم صرف بکنیم آبروی ما حقّ الله است و ما امین‌الله هستیم، آبروی مؤمن امانت الهی، کرامت الهی و عزّت الهی است نزد ما.