قلب ، قرآن ، اهل بیت (ع)

قال الاستاذ:
  

این بیان نورانی حضرت امیر(سلام الله علیه) که فرمود: «إِنَّ هذِهِ الْقُلُوبَ أَوْعِیَةٌ فَخَیْرُهَا أَوْعَاهَا» دل‌های مردم ظروف معارف الهی است و شما در این ظرف سعی کنید حرف‌های غیر الهی نزنید، مگر گنجایش آن چقدر است؟! آدم مگر می‌تواند که وقت صرف ‌کند و قصه بخواند؟! حرف‌های غیر علمی بخواند؟! هر چیزی را بخواند و هر چیزی را گوش دهد؟! اگر عتیقه‌ای به آدم دادند، این عتیقه را فقط باید جای قرآن قرار دهد؛ یک رومیزی خوبی که به تو دادند، این دیگر شایسته نیست انسان هر روزنامه باطله‌ای را آن‌جا بگذارد یا رحلی را که به آدم دادند این جای قرآن است. 

این قلب فقط جای قرآن است و روایات اهل بیت(علیهم السلام). فرمود این دل مگر چقدر ظرفیت دارد؟ هر حرفی را, هر قصه‌ای را, هر چیزی را شما وارد این حرم امن کنید، این مناسب نیست «إِنَّ هذِهِ الْقُلُوبَ أَوْعِیَةٌ فَخَیْرُهَا أَوْعَاهَا»؛ بهترین دل آن است که ظرفیت آن بیشتر باشد. این مراقبت از گوش شروع می‌شود تا به دل، فرمود: ﴿تَعِیَها أُذُنٌ واعِیَةٌ﴾؛ ذیل این آیه ملاحظه فرمودید، درباره وجود مبارک حضرت امیر است که ﴿أُذُنٌ واعِیَةٌ﴾ گوش شنوا, گوش علی‌بن‌ابی‌طالب(سلام الله علیه) است.

 اذن این است، چشم این است و مانند آن؛ اگر «هذِهِ الْقُلُوبَ أَوْعِیَةٌ» است، فرمود ما برابر ظرفیت شما معارف را گفتیم و ما کم نگفتیم؛ ولی شما برابر ظرفیتتان به همین اندازه استفاده کردید. پس آنچه خدا فرمود، وجود مبارک پیغمبر(صلّی الله علیه و آله و سلّم) ابلاغ کرد و آنچه هم وجود مبارک پیغمبر(صلّی الله علیه و آله و سلّم) ابلاغ می‌کند حرف خداست؛ این یکی موجبه کلیه است و یکی سالبه کلیه است.