در قرآن ذات اقدس الهی خصوصیّتی برای انسان قائل است که آن خصوصیت را برای
هیچ موجودی قائل نیست نه برای فرشتهها و نه برای موجودات دیگر و آن
خصوصیّت این است که تنها مسافری که از عالَم خاک شروع میکند تا لقای الهی
بار مییابد و مورد خطاب خداست انسان است؛ گرچه همه موجودات از خدا هستند و
به طرف خدا برمیگردند اما هیچ موجودی از خاک که دورترین نقطه است شروع
نمیکند تا به اوج ﴿دَنَا فَتَدَلَّی﴾ که عالیترین رتبه هستی است برسد.
موجودات یا منقطعالآخرند یا منقطعالأول و تنها موجودی که متّصلالأول و
الآخر است همین انسان است چرا که فرشتگان مقرّب که از عصمت برخوردارند
منقطعالأولاند یعنی از آغاز در عالَم ملکوت بوده و از ملکوت به بالا
باخبرند و موجودات دیگر به نام جماد و نبات و حیوان اینها منقطعالآخرند
گرچه از خاک شروع کردند اما حداکثر به نموّ و رشد گیاهی و حیوانی میرسند
بنابراین اینها موجودی نیستند که به لقاءالله بار یابند و فقط انسان چنین
خصیصهای دارد که ذات اقدس الهی تنها به او خطاب کرد که: ﴿یَا أَیُّهَا
الْإِنسَانُ إِنَّکَ کَادِحٌ إِلَی رَبِّکَ کَدْحاً فَمُلاَقِیهِ﴾
.