یکی از مصادیق ذلّت نفس که حرام است
این است که انسان سِمتی را قبول کند که.......
........بعد وقتی هم که فهمید فوراً استعفا دهد.
از وجود مبارک امام صادق(سلام الله علیه) سؤال کردند که اینکه شما فرمودید خدای سبحان همه کارها را در اختیار بشر قرار داد «إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ فَوَّضَ إِلَی الْمُؤْمِنِ أُمُورَهُ کُلَّهَا وَ لَمْ یُفَوِّضْ إِلَیْهِ أَنْ یُذِلَّ نَفْسَهُ» یعنی چه؟
ایشان فرمودند: خدا به افراد اجازه نداد که خودشان را ذلیل و فرومایه کنند.
اگر چیزی را امضا کنند که ذلّت ملت در اوست، در حالی که دولت و ملّت و رهبری امت با این کار مخالف هستند، بر اساس همین منش است؛ این مکتب امام صادق است که دارد کشور را اداره میکند. فرمود آن تعهّد، آن کنوانسیون، آن میثاق، آن پیمان، آن «انپیتی» و آن کاری که باعث ذلّت یک مملکت است را انجام ندهید، خدا چنین کاری را اجازه نداده است.
(حضرت امام صادق (ع)) فرمود آبروی انسان برای انسان نیست. انسان کاری بکند که «مسلوبالحیثیه» شود این شخص معصیت کرده است! به ما گفتند آبرو، امانت الهی است؛ مثل جان، بعد فرمود راه آبروریزی و یکی از مصادیق آبروریزی و یکی از مصادیق ذلّت نفس که حرام است این است که انسان سِمتی را قبول کند که نتواند آن را اداره کند. اگر شما میبینید در کشوری کسی سِمتی دارد و نمیتواند آن را اداره کند این کار میشود معصیت.
اگر کسی مسئولیتی را قبول کرد و نمیتواند آن را اداره کند، اول باید عاقلانه بگوید من نمیتوانم و بعد وقتی هم که فهمید فوراً استعفا دهد. اگر حوزوی است بخواهد تدریس کند، باید مدرّس لایق باشد؛ اگر دانشگاهی است بخواهد استاد باشد، باید استاد ماهر باشد و اگر مسئول سیاسی، اجتماعی، اخلاقی است باید مدیر و مدبّر کارآمد باشد.