چقدر این کتاب شیرین است!!

قال الاستاذ:

فرق  ﴿مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ﴾ با  (مَن فَعل الحَسنة)؛ چقدر این کتاب شیرین است!!

چند گروه اهل نجات هستند: آنها که صادق هستند، حرف صِدق آوردند، فِعل صدق آوردند: ﴿جاءَ بِالصِّدْقِ﴾؛ چقدر این کتاب شیرین است! نفرمود، کسی که در دنیا کار خوب کند، کسی که در دنیا ایمان بیاورد، در هیچ جای قرآن شما ندارید که «مَن فَعل الحَسنة»؛ نه خیر! انسان باید کاری کند که بتواند آن عُرضه را داشته باشد که بتواند این کار را به همراه ببرد. ﴿جاءَ بِالصِّدْقِ﴾؛ ﴿مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ﴾؛ اگر یک کار خوبی کرد، بعد این وسطها ریخت؛ مثلاً ریا کرد، یا ربا انجام داد، یا انحراف پیدا کرد، بعد کجروی نمود و به عاقبت بد دچار شد، این دیگر ﴿جاءَ بِالصِّدْقِ﴾ نیست، این «فَعَل الصِّدق».

آن قدر باید صادق باشد و این کار خوب را با اعتقاد کرده باشد که در دست او باشد. در صحنه قیامت نمی‌گویند تو در دنیا کار خوبی کردی، می‌گویند چه آوردی! خدا نفرمود، اگر کسی در دنیا کار خوب بکند، ما ده برابر می‌دهیم، فرمود: ﴿مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ﴾ کسی در دست او باشد؛ حالا اگر کسی قبلاً کار خوب کرد، بعد آمد و منحرف شد و اوضاع را به هم زد، به او پاداش نمی‌دهند: ﴿مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ﴾؛ در آن آیات دیگر هم هست؛ ﴿وَ الَّذی جاءَ بِالصِّدْقِ﴾ هم در این آیه هست، اینها باید در دستش باشد، باید کاملاً این را حفظ کند. همان طور که اگر کسی گوهری دارد آن را حفظ می‌کند، این کارهای خیر هم امانت است، باید حفظ ‌کند، چون حفظ می‌کند، در صحنه قیامت در دست او است.

﴿وَ الَّذی جاءَ بِالصِّدْقِ﴾ نجات پیدا می‌کند؛ «صَدَّقَ بِالصِّدق»؛ یعنی کسانی که تصدیق می‌کنند، ایمان به حرف انبیا و ائمه(علیهم السلام) می‌آورند، اینها اهل نجات هستند و کسی که دروغ گفته است، گفت ـ معاذ الله ـ خدا چیزی نازل نکرده: ﴿ما أَنْزَلَ الرَّحْمنُ﴾ و آنچه را انبیا آوردند، انبیا را تکذیب کرده است هم کاذب است، هم مکذِّب، جایگاه او در دوزخ است.