تمام موجودات زنده نیازمند طبیب
هستند، کشاورز طبیب گیاهان است و طب حیوانات، بیطاری است و شما پزشکان
طبیب انسانها هستید.
انسان غیر از بعد جسمانی و اشتراکاتی که با
حیوانات دارد، یک جنبه مشترکی هم با فرشتگان دارد که اغلب مغفول مانده است و
این در حالی است که بخشی از بیماریهای انسان نیز مربوط به این جنبه
میشود.
تنها بخش مادی و جسمی
انسان دچار بیماری نمیشود و کسانی که در زندگی دچار لغزش و مرتکب گناه
میشوند روح آنها مریض است و این امراض در آزمایشگاهها و بیمارستانها
قابل درمان نیست.
انسان خلیفه خدا روی زمین است و نه جایگزین آن،
پس باید جاری کننده دستورات الهی باشد نه اینکه به دنبال اجرای خواستههای
خود باشد بنابراین تعبیر کلام خداوند برای درمان بیمارانی که مبتلا به
امراض غیر مادی و روحی هستند، تعبیر شفاست و نه دوا؛ چرا که شفا حتمی و
ضروری است و قرآن راههای مختلفی برای آن بیان داشته است.
یکی از توصیههای قرآن این است که همواره به یاد مرگ
باشیم چرا که یاد مرگ یاد نابودی نیست بلکه یکی از عوامل خودسازی است و به
یاد مرگ بودن و یادآوری سئوالات پس از مرگ، بسیاری از مشکلات زندگی را
برطرف میکند.