دق الباب با ناخن.....داد زدن در کنار ضریح....

قال الاستاذ:
   

---

 
.......یکی از خصایص آن حضرت این است که گفتند صدا را نباید در محضر او بلند کرد که ﴿لاَ تَرْفَعُوا أَصْوَاتَکُمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِیِّ﴾؛ این یک ادبی است که اگر کسی ناآشنا باشد، در حَرَم‌ها که رفته این‌طور بلند زیارت بخواند و این‌طور بلند صلوات بفرستد، دیگر مواظب است و هرگز این کار را نمی‌کند، بلکه آرام آرام و باادب زیارت‌نامه می‌خواند، باادب صلوات می‌فرستد و باادب ذکر می‌گوید، این‌طور داد بکشد! فرمود: ﴿لاَ تَرْفَعُوا أَصْوَاتَکُمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِیِّ وَ لاَ تَجْهَرُوا لَهُ بِالْقَوْلِ﴾، اینها را مرحوم علامه در «خصائص النبی» ذکر کرده است.

یکی از چیزهایی که جزء مختصات آن پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم  است، این است که ﴿لاَ تَجْعَلُوا دُعَاءَ الرَّسُولِ بَیْنَکُمْ کَدُعَاءِ بَعْضِکُم بَعْضاً﴾؛ شما وقتی می‌خواهید حضرت را صدا بزنید ـ دیگران نام خاص خودشان را دارند زید، عمرو، بکر را به اسم صدا می‌زنید ـ حضرت را بگویید «یا ایها النبی»، «یا ایها الرسول» این‌طور صدا بزنید! به اسم حضرت، حضرت را نخوانید! خواندن وجود مبارک حضرت، مثل خواندن افراد عادی نیست؛ آن هم یک خصیصه‌ای است که مرحوم علامه به آن اشاره کردند که آن را هم می‌خوانیم. پس اگر کسی خواست؛ در زمان آن حضرت، حضرت را خطاب کند، بگوید: «یا ایها النبی»، «یا ایها الرسول»؛ اما «یا فلان» «یا فلان» مناسب نیست: ﴿لاَ تَجْعَلُوا دُعَاءَ الرَّسُولِ بَیْنَکُمْ کَدُعَاءِ بَعْضِکُم بَعْضاً﴾، این کلام در بخش‌های از سورهٴ مبارکه «نور» هست.

در این قسمت فرمود به اینکه او را ﴿مِن وَرَاءِ الْحُجُرَاتِ﴾ صدا نزنید؛ عرب‌ها این‌طور بودند، مخصوصاً آن روزهایی که در و پیکری برای غالب خانه‌ها نبود، قبل از چند قدمی خانه که برسند به منزل حضرت، از دور صدا می‌زدند که او را نخوانید: ﴿مِن وَرَاءِ الْحُجُرَاتِ﴾، از پشت دیوار و پشت در حضرت را نخوانید. یک وقت سخن در این است که حضرت را به چه نامی بخوانید؟ این را آن آیه ﴿لاَ تَجْعَلُوا دُعَاءَ الرَّسُولِ﴾ می‌گوید، یک وقت است که چه وقت بخوانید؟ کجا بخوانید؟ در حضور حضرت نام مبارک حضرت را نبرید و بگویید «یا ایها النبی»، آن خصیصهٴ دیگری است. فرمود: شما او را ﴿مِن وَرَاءِ الْحُجُرَاتِ﴾ نخوانید، معمولاً در سبک‌های جاهلی بود، الآن هم کم و بیش در منطقه‌های دورافتاده هست که صاحبخانه را از پشت خانه صدا می‌زنند، بدون اینکه بروند دم در، در بزنند؛ فرمود این کار را نکنید.

همین عرب جاهلی که از پشت خانه و فاصله دور حضرت را به اسم صدا می‌زدند، آیه سوره «حجرات» آمده که او را نخوانید ﴿مِن وَرَاءِ الْحُجُرَاتِ﴾، آن‌قدر مؤدّب شدند و به جایی رسیدند که وقتی نزدیک درِ منزل حضرت بشوند، به جای اینکه در بزنند یا به جای اینکه با دست در بزنند، «کَانُوا یَدُقُّونَ بَابَهُ بِأَظافِیْرِهِم»؛ با ناخن‌ در می‌زدند نه با دست، از بس مؤدّب شدند و فهمیدند این‌جا چه خبراست!
همین‌هایی که از فاصله‌های دور ﴿مِن وَرَاءِ الْحُجُرَاتِ﴾ داد می‌زدند و حضرت را می‌خواندند، رسید به جایی که اینها در را نمی‌کوبیدند، دست هم نمی‌زدند، «یَدُقُّونَ بَابَهُ بِأَظافِیْرِهِم» با ناخن، از بس مؤدّب شدند! اینها ممکن است که برای دیگران حرام نباشد و اینها حکم تنزیهی باشد؛ اما به هر حال حرمت این حریم را گفتند شما این‌طور حفظ کنید.